Ro: “Ik ben hier graag, heb hier mijn rust en vrede gevonden”.
Ze zijn het cement van onze samenleving, inwoners die vrijwilligerswerk doen. Bij sportclubs, bij culturele en religieuze organisaties en meer. In deze editie van ‘Een vrijwilliger in beeld’: Ro Gard, als vrijwilliger verbonden aan de Urbanuskerk in Duivendrecht.
Na een werkzaam leven bij diverse organisatie w.o.: HBU (Hollandse Bank Unie in Paramaribo), Renault en het GEB/ENW-Energiebedrijf is Ro Gard nu alweer bijna vijftien jaar actief als vrijwilliger bij de Urbanuskerk in Duivendrecht. We treffen elkaar in de pastorie naast de kerk, een pastorie die dankzij de inzet van vele dorpsbewoners gespaard is gebleven bij de aanleg van de metro en NS-lijn.
Ro heeft net een viering achter de rug. Is druk met het inrichten van de kerk voor de volgende dienst, en wacht tijdens het interview op een bestelling die geleverd gaat worden. Het zijn slechts een paar taken in het brede takenpakket van de heer Gard: “Noem me maar Ro”. We zitten in de grote kamer, waar tijdelijk wat dozen en materialen staan opgeslagen van andere kamers, die momenteel onderhanden zijn. In de pastorie staat ook een kast met het Parochiaal Archief. Trots laat Ro diverse laden zien met de historie van de RK-gemeenschap, die teruggaat naar de 18e eeuw.
“Vroeger was ik hier zeven dagen in de week. Nu zijn dat vier dagen, het gaat dan om de diensten voorbereiden en afruimen en veel er omheen. Dit in goed overleg met de pastor en andere leden van de kerk. Soms zijn er extra diensten op andere dagen, dan ben ik er”, aldus de bewoner van Duivendrecht. Ro is een vertrouwd gezicht in de Urbanuskerk en zit tevens in het kerkbestuur. “Eigenlijk is mijn belangrijkste taak om de mensen naar binnen te halen”. Aan zijn vriendelijke en behulpzame karakter ligt het niet. Er zijn in de Urbanuskerk niet alleen vieringen met een katholiek karakter. Op zaterdag zijn er diensten van Eritreeërs en op zondagmiddag is er een Syrische kerkgemeenschap. “Elke viering kent een eigen voorbereiding”, aldus Ro.
De Urbanuskerk is niet altijd de ‘Kerk’ geweest voor Ro en zijn gezin. “Na onze overgang naar Amsterdam, zijn we beginjaren ‘70 gestart in de Sint Agneskerk. Na Oost zijn we 8 jaar kerkelijk actief geweest in Zuidoost om uiteindelijk in 2008 te landen in Duivendrecht. “Ik ga niet meer verhuizen”, aldus de vader van twee dochters, een zoon en opa van twee kleinkinderen. Het was zijn vrouw die hem aanmoedigde om iets voor de kerk te gaan doen. “Via vrijwilliger Leobard ben ik in september 2009 in het vrijwilligerswerk geïntroduceerd”. Er is veel lief en leed gepasseerd in deze vijftien jaar. Groot was het verdriet met het overlijden van zijn vrouw en moeder van de kinderen. “Ik ben haar nog enorm dankbaar voor alles, ook dat ze me gestimuleerd heeft om hier vrijwilligerswerk te doen”. Een ander bijzonder moment in zijn leven, gebeurde tijdens een vakantie. “Ik ben altijd druk en er was een andere vakantieganger, een psycholoog bleek later, die mij en mijn vrouw waarschuwde. Als u zo doorgaat komt het niet goed. Ik nam altijd werk mee naar huis en op vakantie was ik ook aan het werk. Ik heb me dat aangetrokken en ben na deze vakantie gestopt met werken”.
“Mijn kinderen en kleinkinderen zijn het allerbelangrijkste voor me, die zijn mijn alles!”. Naast de kinderen en het vrijwilligerswerk vindt Ro tijd voor zijn hobby’s: schilderen en koken. “Ik ben soms zo met een schilderij bezig, dat ik er een hele nacht aan kan werken”. Ro laat foto’s zien van stillevens en prachtige landschappen, waaruit blijkt dat hij de schilderkunst onder de knie heeft. Ook zijn Surinaamse kookkunsten zijn vermaard in Duivendrecht. “Thuis kook ik veel”. Maar thuis is ook de Urbanuskerk: “Ik ben hier graag, heb hier mijn rust en vrede gevonden”. Tot slot volgt een uitnodiging: “Iedereen is welkom bij de vieringen in de kerk”. Aan zijn gastvrijheid ligt het niet.
De Urbanuskerk. Open voor Duivendrecht.
Terug
